۷ فروردین ۱۳۹۷ ـ در پی شکایت جعفر بهکیش به سازمان ملل درباره سرنوشت شش تن از اعضای خانواده‌اش که در دهه ۶۰ اعدام شدند، گروه کاری ناپدید شدگان قهری سازمان ملل این شش نفر را به عنوان «ناپدیدشده قهری» به رسمیت شناخت.
به گزارش رادیو زمانه، جعفر بهکیش، فعال حوزه حقوق بشر و دادخواهی می‌گوید گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل با ارسال نامه‌ای از دولت ایران خواسته است تا «اسناد و اطلاعات لازم و قابل راستی آزمائی» در مورد تعیین سرنوشت زهرا بهکیش، محمود بهکیش، مهرداد پناهی شبستری، محمدرضا بهکیش، محسن بهکیش و محمدعلی بهکیش را در اختیار این گروه کاری قرار دهد.
این گروه کاری، پیش از این حسین و گلرو راحمی پور و رقیه و عبدالرضا اکبری منفرد از دیگر جانباختگان دهه ۶۰ را به عنوان ناپدیدشده قهری به رسمیت شناخته و از جمهوری اسلامی خواسته بود تا درباره سرنوشت آن‌ها پاسخگو شود.
راحله راحمی پور و مریم اکبری اکبری منفرد هر دو به دلیل شکایت به گروه کاری، هدف اقدامات تلافی‌جویانه قوه قضاییه و نهادهای امنیتی قرار گرفتند.
حسین، برادر راحله راحمی‌پور به همراه همسر باردارش به اتهام عضویت در «سازمان راه کارگر»، از گروههای مخالف جمهوری اسلامی، در سال ۱۳۶۲بازداشت شدند. حسین راحمی‌پور در سال ۱۳۶۳اعدام و فرزند او به نام گلرو چند روز پس از تولد به بهانه انجام ازمایشات پزشکی از مادر گرفته شد و بعدها به خانواده گفته شد که او مرده است بدون اینکه پیکرش را تحویل آن‌ها بدهند.
پس از آن‌که گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل از دولت ایران در باره حسین و گلرو راحمی پور توضیح خواست، فشارهای مقامات امنیتی و قضائی علیه راحله آغاز شد. در بهمن ۱۳۹۵، صلواتی، قاضی شعبه ۱۵دادگاه انقلاب، وجود گلرو را انکار کرد، آن را ساخته و پرداخته تخیل راحله راحمی‌پور دانست و او را به یک سال حبس به اتهام انجام عملیات تبلیغی علیه نظام محکوم کرد. این در حالی است که پس از آن، دولت ایران در پاسخ مفصلیکه درباره پرونده خانواده راحمی‌پور به سازمان ملل نوشت، تصریح کرد که فرزند حسین راحمی‌پور در حالی که مادرش در زندان بوده به دنیا آمده است. مقامات امنیتی همچنین این فعال حوزه دادخواهی را در شهریور ماه ۱۳۹۶ بازداشت کردند و به مدت یک ماه در زندان اوین تحت فشار قرار دادند تا شکایت خود از سازمان ملل را پس بگیرد.
در آبان ماه ۱۳۹۶ نیز، پس از شکایت مریم اکبری منفرد به سازمان ملل درباره سرنوشت خواهرش رقیه و برادرش عبدالرضا، گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل این دو را به‌عنوان «ناپدیدشدگان قهری» به‌رسمیت شناخته بود.
مریم اکبری منفرد که خود بیش از ده سال است در زندان اوین محبوس است، قبل از شکایت به سازمان ملل، در همین باره شکایتی رسمی درباره خواهر و برادرش عبدالرضا و رقیه اکبری منفرد، از جمله زندانیان سیاسی اعدام‌شده در سال ۱۳۶۷، را به قوه قضاییه تسلیم کرده بود؛ اما نه تنها هیچگونه رسیدگی نسبت به این شکایت نشد بلکه دسترسی وی به معالجات ضروری نیز قطع و خانواده اکبری منفرد با تهدیداتی چون باز شدن پرونده جدید علیه او مواجه شدند.
مریم اکبری منفرد در دی ماه سال ۱۳۸۸و پس از حوادث عاشورای ۸۸بازداشت شد. او در خرداد ۱۳۸۹و توسط ابوالقاسم صلواتی به ۱۵سال حبس تعزیری محکوم شد. صلواتی در جلسه دادگاه خطاب به مریم گفته بود: «تو جور خواهر و برادرهایت را می کشی». اکبری منفرد که مادر سه فرزند است در طول ده سال گذشته حتی از یک ساعت مرخصی حتی برای عمل جراحی دختر خردسالش‌اش برخوردار نبوده است.
ویدئو کلیپ مشترک عدالت برای ایران و مرکز حقوق بشر ایران درباره داستان خانواده اکبری منفرد را ببینید:
با به‌رسمیت شناخته‌شدن جانباختگان دهه ۶۰ به‌عنوان ناپدیدشده قهری، قوانین بین‌المللی دولت جمهوری اسلامی ایران را موظف می‌کند که حق خانواده‌های آن‌ها را برای دانستن حقیقت درباره سرنوشت و محل دفن عزیزان‌شان ادا کند و مسئولان آن را تحت تعقیب قرار دهد. از نظر حقوق بین‌الملل، ناپدیدشدگی قهری نقض مداوم حقوق بشر و یک جرم بین‌المللی است و تا زمانی که فرد ناپدیدشده پیدا، و یا سرنوشت‌اش به‌طور کامل معلوم نشود، حتی با وجود گذشت چند دهه مشمول مرور زمان نمی‌شود.
