رادیو زمانه: سازمان عدالت برای ایران با ایجاد کارزاری برای یافتن یا آگاه شدن از سرنوشت نوزادی که در دهه ۶۰ در زندان اوین ناپدید شده است، از کسانی که خواهان پاسخگویی دولت و قوه قضاییه ایران درباره این موضوع هستند، خواسته است تا نامه‌‌ای سرگشاده را خطاب به سازمان ملل امضا کنند.
در این نامه آمده است: «از مادر و پدری بازداشت شده و زندانی در زندان اوین، در ماه مارچ سال ۱۹۸۴/ ۱۳۶۳، دختری به نام گلرو (راحمی‌پور) متولد شد. مادر او یک فعال سیاسی بود که وقتی باردار بود، با همسرش که او هم فعال سیاسی برجسته‌ای بود، زندانی شد. مسئولان زندان در آپریل سال ۱۹۸۴/ نوروز ۱۳۶۳، زمانی که گلرو تنها ۱۵ روز داشت، او را به بهانه آزمایش‌های پزشکی از مادرش گرفتند. از آن زمان تا به حال هیچ‌کس هیچ خبر و اطلاع موثقی درباره این کودک نداده است.»
در ادامه این نامه آمده است: «عمه گلرو، راحله راحمی‌پور، برای آگاهی از سرنوشت برادر‌زاده‌اش بارها از مقام‌های دولت و قوه قضاییه پرس‌و‌جو کرده، اما به جای دریافت کمک، تهدید به بازداشت شده است. بیش از سه دهه است که دولت ایران از ارائه هر گونه اطلاعاتی در مورد سرنوشت گلرو خودداری می‌کند. این در حالی‌ست که در قوانین بین‌المللی ناپدید شدن قهری افراد جرم و جنایت تعریف شده است و دولت ایران موظف است تمام موارد ناپدید شدن‌های قهری را بررسی کند و پاسخگو باشد.»
شادی صدر، حقوقدان و فعال حقوق بشر، روز هفتم آپریل/ ۱۹ فروردین، با اشاره به این کارزار در صفحه فیس‌بوک خود نوشته است: «داستان تکان‌دهنده گلرو راحمی‌پور، نوزاد ۱۵ روزه‌ای که در زندان اوین ناپدید شد، آدم را به یاد سرنوشت صدها کودک آرژانتینی می‌اندازد که پدران و مادران‌شان ناپدید شده و خودشان را به خانواده‌های ارتشی داده بودند.»
سازمان عدالت برای ایران، پیشتر و در تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۹۴/ دوم مارچ هم با ثبت شکایتی در گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل، خواهان مشخص شدن سرنوشت این نوزاد ناپدید شده در زندان اوین تهران شده بود.
حسین راحمی‌پور مقدم، پدر این نوزاد، دندان‌پزشک و فعال سیاسی بوده که گفته می‌شود اعدام شده است. مادرش هم که دچار بیماری شدید قلبی شده، از زندان آزاد شده است.
ماموران زندان اوین همان زمان مدعی شده‌اند که نوزاد در بهداری زندان اوین مرده است:
شادی صدر، از مدیران سازمان عدالت برای ایران: «مادر گلرو که از زمان دستگیری ماه‌ها در انفرادی بوده، بعد از به دنیا آوردنش به بند عمومی منتقل می‌شود. چند روز بعد از زایمان، او را برای معاینه از مادر جدا می‌کنند و فردای آن روز به او می‌گویند بچه مرده است.»
با وجود پیگیری‌های مادر و پدر گلرو از داخل زندان، جسد کودک یا اطلاعاتی درباره محل دفن و چگونگی مرگ او ارائه نشده و مدرکی دال بر مرگ این کودک به آن‌ها نشان داده نشده است.
در طول سال‌های گذشته، راحله راحمی‌پور، عمه گلرو، با حضور در برخی تجمعات، تابلویی را بالای سر گرفته که روی آن نوشته شده است: «برادرم را کشتید، با فرزندش چه کردید؟»
شادی امین، از مدیران سازمان عدالت برای ایران، روز پنجم مارچ/ پانزدهم اسفند ۹۴، در واکنش به نظرات خوانندگان پای گزارشی درباره این نوزاد در صفحه فیس‌بوک خود نوشته است: «کامنت‌های زیر این مطلب {گلرو، نوزاد ‘مفقود شده’ در اوین کجاست؟} اوج انحطاط یک ملت را نشان می‌دهد. کسانی که با به مسخره گرفتن این درخواست بر حق، بی‌عدالتی و جنایت را امری عادی تلقی کرده و به آن عادت کرده‌اند. بی‌جهت نیست که عمل سیاسی‌شان هم ظهور پای صندوق‌های “صدقه” رژیم و انتخاب جنایتکاران برای بار چندم است. ملتی مسخ شده و بی‌مسئولیت که نه درد دیگران را به رسمیت می‌شناسد و نه به سرنوشت همنوعانش حساس است. با وجود این باید علیه این بی‌تفاوتی ایستاد. خستگی جمعی را به چالش کشید. سکوت و کنکاش نکردن در مقابل این گذشته و حال، خواست حاکمان است.»
بر اساس اطلاعات منتشر شده، ماموران سپاه پاسداران، پدر و مادر گلرو راحمی‌پور را شهریور ۱۳۶۲، هنگامی که مادر گلرو به تازگی باردار شده بود، در منزل شخصی‌شان در تهران بازداشت کردند. مادر گلرو، کارمند سازمان تامین اجتماعی و پدرش دندان‌پزشک و از اعضای سازمان راه کارگر بود.
حسین راحمی‌پور در زمان شاه هم به دست ساواک بازداشت و زندانی شده بود. تا چند ماه پس از بازداشت این دو نفر خانواده‌های آن‌ها هیچ اطلاعی از وضعیت‌شان نداشته‌اند و پس از مراجعه خانواده به حسینعلی منتظری، قائم مقام وقت روح‌الله خمینی، رهبر پیشین ایران، به آن‌ها اجازه تماس تلفنی و ملاقات داده شده است.
عدالت برای ایران می‌گوید که گلرو اگر زنده باشد، اکنون زنی ۳۲ ساله است.
