عدالت برای ایران-١۹ اسفند ١٣۹۴- مسئولان زندان خوی، اعزام زینب جلالیان٬ تنها زندانی سیاسی زن محکوم به حبس ابد به بیمارستان را مشروط به گروگان نگهداشتن یکی از اعضای جوان خانواده‌اش کرده‌اند.
یکی از اعضای نزدیک خانواده زینب جلالیان به عدالت برای ایران گفت: “اواخر بهمن ماه باز از اطلاعات آمدند خواستند زینب اعتراف کند، یعنی خواستند اعتراف کند و فیلمبرداری کنند. گفتند که هم جزای تو را کم می‌کنیم هم می‌بریمت دکتر. زینب هم گفته اگر می‌خواهید این معامله را با من کنید من نه دکتر می‌خواهم، نه ملاقات می‌خواهم، نه خانواده می‌خواهم.»
به گفته او: «چند روز بعد، یعنی سه چهار روز بعد، [مامورین زندان] گفتند اگر یکی از خانواده بیاید توی زندان بماند می‌توانند که زینب را ببرند دکتر. زینب هم گفته بود نمی‌خواهم. پدرٍ [زینب] گفته بود من می‌مانم شما هم با مامور بفرستید ببرندش دکترش. اما آنها گفتند پدرش عمرش گذشته. باید یکی بیاید که جوان باشد. هنوز هم دکتر نبردندش.»
زینب جلالیان در آستانه نهمین سالگرد بازداشت خود به دلیل ابتلا به بیماری ناخونک چشم در معرض از دست‌دادن بینایی‌اش است. او همچنین طی سال‌های بازداشت به عفونت شدید روده و خونریزی داخلی مبتلا شده و نیاز به درمان فوری و تخصصی دارد.
زینب جلالیان ۲۰ اسفند ۱۳۸۶ در جاده کرمانشاه به سنندج از سوی نیروهای امنیتی اداره اطلاعات کرمانشاه بازداشت شد. قاضی مرادی، رئیس شعبه اول دادگاه انقلاب کرمانشاه در ۱۳ آذر ۱۳۸۷ او را به اتهام «اقدام مسلحانه علیه جمهوری اسلامی ایران، عضویت در پژاک، حمل و نگهداری سلاح غیرمجاز و تجهیزات نظامی و فعالیت تبلیغی به نفع گروه‌های مخالف نظام» به اعدام محکوم کرد. این حکم در آذر ۱۳۹۰ به حبس ابد تخفیف یافت.
تحقیقات عدالت برای ایران نشان می دهد زینب در کردستان عراق به عنوان یکی از هواداران حزب کارگران کردستان(پ.ک.ک) به فعالیت‌های اجتماعی در حوزه زنان مشغول بود. او طی این دوران هیچ‌گونه ارتباط دیگری با این حزب نداشت. پس از تاسیس حزب حیات آزاد کردستان(پژاک) در سال ۱۳۸۳ زینب جذب این گروه شد و تلاش داشت در قالب همکاری با پژاک برای بهبود وضعیت زنان کرد کمک کند. عمده فعالیت‌های او در زمینه آموزش و مددکاری بود و در طول مدت زمان حضورش در پژاک هیچ‌گونه فعالیت نظامی و مسلحانه نداشت. زینب جلالیان به یکی از هم بندانش گفته است که هنگام بازداشتش در ایران نیز هیچ سلاحی به همراه نداشته و «هرگز مسلح» نبوده است.یکی از فعالان زنان در کامیاران می‌گوید: «زینب چند سال پیش از دستگیری‌اش، در روز جهانی زن(۸ مارس- ۱۷ اسفند) به دبیرستان بنت‌الهدی در کامیاران رفته بود و با هدیه گل به دختران دانش‌آموز برای آنها درباره تاریخ این روز و حقوق زن صحبت کرده بود. یکی از معلمان این دبیرستان با دیدن شور و هیجان زینب او را برای حضور و سخنرانی در مدرسه دعوت کرد و زینب نیز این دعوت را پذیرفته بوده است.»
عدالت برای ایران در گزارشی که در سال ١٣۹۴ منتشر کرد به موارد نقض حقوق بشر در پرونده زینب جلالیان پرداخته است. از جمله این موارد که در این گزارش آمده می‌توان به بازداشت خودسرانه با دستگیری بدون ارائه حکم، نقض حق دسترسی به مشاوره حقوقی و ملاقات با وکیل، نقض اصل ممنوعیت شکنجه، نقض اصول دادرسی منصفانه و – نقض حقوق زندانی مشتمل بر: ممانعت از تماس و ملاقات با خانواده، عدم دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی و عدم برخورداری از امنیت و امکانات اولیه زندگی اشاره کرد.
دراسفند ماه ۱۳۹۳، هم‌زمان با روز جهانی زن و هفتمین سالگرد بازداشت زینب جلالیان، تنها زندانی سیاسی زن محکوم به حبس ابد در ایران، سازمان بین المللی جبران (Redress)، به همراه «عدالت برای ایران» با ثبت شکایتی در گروه کاری بازداشت‌های خودسرانه سازمان ملل متحد ، خواهان صدور رای درباره بازداشت و حبس این فعال کرد شدند. این شکایت نامه با در بر داشتن مدارک و شواهدی غیرقابل انکار، بر محاکمه غیرمنصفانه زینب جلالیان و به تبع آن
محکومیت او به حبس ابد دلالت دارد.
